Het gebeurde voor het eerst toen ik een jaar of dertien was.
Ik wist niet goed hoe ik dit moest opvangen, dus keerde ik naar binnen en uitte mijn gevoelens niet.
Een donkere periode volgde, een boos, kleurloos en eenzaam monster waar ik helaas later in mijn leven óók weer lange, pijnlijke omhelzingen mee kreeg:
het monster dat ‘de-pressie’ heet.

Ik heb dit monster, in verschillende vermommingen, maar al te goed leren kennen en elke keer was het een flinke strijd.
Toch liet ik het weinig mensen zien of weten.
Zelfs niet mijn naasten, omdat ik vaak alleen maar op onbegrip stuitte.
Ik heb geprobeerd me af te sluiten, te verdoven, erdoorheen te slapen, maar alles hielp maar even.
Uiteindelijk kon ik niet anders dan dit monster diep in de ogen kijken.
Steeds weer opnieuw.

Toegegeven, ik ben nog steeds niet meteen blij om hem te zien.
Maar ik weet nu dat hij bij me hoort; hij is mijn leraar.
‘Hey’, zegt hij, ‘het gaat niet goed met je.
Je moet nu al het moeten loslaten: de-pressie’.
‘Neem voorlopig rust’, zegt hij, ‘en ga daarna alleen iets doen als je er van binnen blij van wordt,
al is het maar een heel klein sprankeltje’.
Ik mocht mijn monster meerdere keren in eenzaamheid omhelzen voordat ik me begon te uiten in creativiteit.
Het begin van Hatsaflatsa Illustraties.
Het monster zette me terug op mijn pad.
Het liet me zoveel donker zien, dat ik het licht beter kon waarnemen en ben ik het gaan tekenen.

Af en toe tikt hij nog op de deur om te vertellen dat ik me te druk gemaakt heb of een verkeerde afslag neem.
Om me uit te nodigen weer op mezelf te focussen.
Als je gevoelig bent, net als ik, herken je dit vast.
Mocht je op dit moment depressieve gevoelens ervaren, weet dan dat je niet alleen bent ❤.
Luister naar jouw monster, wat wil het je vertellen..?
Hou je vast aan de ‘goede’ dagen, maar verwacht niks van jezelf.
Ik weet dat het vaak uitzichtloos voelt, maar het wordt echt lichter.
Beloofd 🌹.

Dikke knuffel, Hanna